Home

nart is

Nart Wielaard werkt op het snijvlak van maatschappij, technologie en bedrijfsleven. Hij brengt complexe ontwikkelingen terug tot eenvoudige en begrijpelijke verhalen en doet dat in de rol van gespreksleider, adviseur en schrijver. In vorige levens was hij registeraccountant, wereldreiziger en journalist. Zijn kennis ligt vooral op het gebied van thema's als big data, sustainability, ondernemerschap en nieuwe media. Nart is dol op vraagtekens en heeft een hekel aan uitroeptekens. In overdrachtelijke zin dan natuurlijk. 

Naast een veelheid aan projecten voor opdrachtgevers uit bedrijfsleven en schreef samen met hoogleraar Sander Klous het boek Wij Zijn Big Data. Er zitten twee andere boeken in de pijplijn maar die pijplijn kon wel eens lang zijn.

Nart vindt het leuk als u belt voor een kennismaking.

    

Uw auto wordt veiliger, u niet

 

Uw auto wordt steeds slimmer. Moderne technologie maakt het mogelijk dat uw auto signaleert dat u indommelt, houdt actief de afstand tot de voorganger in de gaten en grijpt in zodra u de greep op het wegdek dreigt te verliezen. Maar wordt het er met al die techniek ook veiliger op voor u als mens? Dat is maar sterk de vraag, want door al die slimmigheden wordt u zelf steeds minder alert en vertrouwt u teveel op de technologie. Ik kan erover meepraten. Ik was al een jaar of 15 schadevrij toen ik voor het eerst een auto kreeg met parkeersensoren en alras een betonnen paal in een parkeergarage ramde. Te laks om even om te kijken – want de auto heeft immers ogen achterin – maar de paal bleek juist op zo’n hoogte uit te steken dat die auto-oogjes niets zagen aankomen. Hoe dan ook, het blijkt een serieus probleem te worden volgens dit verhaal. Het is een oeroud verschijnsel, dat de wet van Yerkes-Dodson wordt genoemd, genoemd naar twee psychologen die in 1908 een paradox beschreven. In het kort komt deze erop neer dat mensen in verwarring raken als er teveel prikkels om zich heen zijn.  Maar zijn er te weinig prikkels, dan versuffen ze juist. Het optimum zit er ergens tussen.
Maar de halfautomatisch functionerende auto’s die nu technisch mogelijk zijn, dreigen een situatie met te weinig prikkels voor de bestuurder op te leveren. De technologie kan automatisch inspelen op talloze standaardsituaties op de weg – een plotseling remmende auto voor u – maar niet op niet-standaardsituaties – zoals een hert dat opeens oversteekt. Dan moet u zelf ingrijpen, maar bent u mogelijk te versuft omdat u al die tijd niet werd geprikkeld. De mogelijke oplossing komt blijkens dit verhaal uit een zeer onverwachte richting: maak de wegen weer wat moeilijker te berijden (sic): “I’m really a believer that the roads are going to get a little more difficult and dangerous with autonomous systems in the vehicle before they get safer.” Wie had het daar over vooruitgang?
Nog meer van die paradoxen vindt u in MAZ nummer 11. Werkje van mijn hand waar ik best trots op ben.